Re_sublimacja

Moje rozważania na temat abstrakcji rozpoczęły się od pytania, czy w świecie ograniczonym przez pojęciowość jest ona w ogóle możliwa. Trudno było odpowiedzieć na to pytanie przecząco, zważywszy na pokaźną liczbę artystów tworzących abstrakcję, w tym także i tych tworzących abstrakcję zwaną „czystą”, ale po głębszej analizie tematu odpowiedź twierdząca również nie była możliwa. Zarówno z pozycji twórcy, jak i odbiorcy abstrakcja jest dziedziną problematyczną, ponieważ wszędzie staramy się mimowolnie doszukiwać znajomych kształtów czy znaczeń. Takie mniej lub bardziej znajome formy zakotwiczają nas w świecie przedmiotu, poza który abstrakcja z założenia stara się wykroczyć.

W moich obrazach dyplomowych oscylowanie na granicy abstrakcji i figuracji jest pewnego rodzaju zabawą konwencją, bo czy obrazem abstrakcyjnym można nazwać obraz malowany z wcześniej przygotowanego projektu? Czy można tak nazwać obraz, którego pierwotną inspiracją jest konkretna forma, w tym przypadku forma człowieka? Czy zabiegi mające na celu odrealnienie tejże formy wystarczą, by taki obraz nazwać już abstrakcyjnym? W tym kontekście moje obrazy można traktować jako cykl badający kondycję abstrakcji samej w sobie. Inaczej mówiąc, można te obrazy określić jako opowiadające o sobie samych.

Punktem wyjściowym dla mojej praktyki malarskiej jest człowiek i chodzi tu zarówno o jego postać, biologiczność, jak i duszę, przypisywaną jedynie osobnikom ludzkim. Re_sublimacja w tym kontekście nieco mniej formalistycznym, a bardziej ideowym, to cykl o przenikaniu się duszy i ciała, co próbuję pokazać w moim malarstwie za pomocą wzajemnego przenikania się figuracji i abstrakcji.