Körperriese

Ciało i śmierć mają wyjątkowy status w katalogu poznania. Obie kategorie prowokują drastyczną bliskością, bezwiedną obecnością. Ekstremalnie immanentne i konwulsyjnie obce, są źródłem lęku i rozkoszy, powodem i objawem szczególnego borderline.

Ten krytyczny punkt doświadczenia rozbudza pasję niewiedzy. Produkuje to, co indywidualne, i to, co globalne. I właśnie ta niekontrolowana kolizja wewnętrznego i zewnętrznego, wyobrażonego i faktycznego, wyzwala energię i apatię. Tworzy pojemny obraz pochłaniający cel i wolę, wykraczający poza kategorie dobra i zła.

Czym w tej sytuacji jest martwe ciało? Czy jest bytem liminalnym, spekulacyjnym niby-ciałem? Organiczna pozostałość staje się transferem kolejnych żyć, etapem cyklu wcieleń. Czy możliwe jest zrównanie martwego z żywym? Czy można mówić o końcu integralnego ciała (jeżeli kiedykolwiek takie istniało)?

Nowa wiedza stanowczo osłabia granice kompletnego organizmu, nie tylko martwego, ale i żywego. Towarzyszące sobie gatunki tworzą coś na kształt ciała kolektywnego, nadorganizmu kumulującego w sobie całe życie. W obliczu tej sumy ciało liminalne zyskuje sens, dematerializując się do postaci absolutnej witalności. Taki stan rzeczy można potraktować jako objawienie, cudowną obietnicę nieśmiertelności, odzyskanie Raju. Dlatego mówiąc o śmierci można odnieść się tylko do przemijania konkretnej jaźni, do czegoś, co można by nazwać bioegzystencją pojedynczych inkarnacji.

Unicestwiona śmierć zostaje tu zaadaptowana do porządku życia, które przejęło całe spektrum istnienia. Obieg materii ofiarowuje wolność niewolnemu ciału. Nowa parabola bycia podważa tradycyjną polaryzację życie-śmierć, a egzystencja nie jest już stanem odroczonej egzekucji, ale alternatywną formą podróży. Trauma i utopia stają się banalną tautologią.