Tutejsze dzieci mają swoje imiona

„Całe dzieciństwo przemilczałam. Tak mnie wytresowano, bym bardziej ufała innym, niż sobie. Tym obcym nie, ale rodzicom, nauczycielom, duchownym, starszym i autorytetom – bezwzględnie. Szczerze interesowało mnie to, co myślą i mówią ich mniej lub bardziej dostojne głowy, widziane z mojej żabiej, a nawet rybiej perspektywy. Głowy jednak nigdy nie pytały, co ja myślę i czuję. – Dzieci i ryby głosu nie mają – mówiła głowa mojego taty, szczerząc się przy tym. Wtedy uśmiechałam się tylko grzecznie. Tak to miałam przećwiczone, że już w dzieciństwie zrobiły mi się dziurki w policzkach i zmarszczki wokół oczu. Gniew, smutek, lęk, wstyd maskowałam uśmiechem. Tylko tak wolno było się zachować grzecznej dziewczynce. Zachowanie zawsze wzorowe – za milczenie. Cztery sakramenty zdobyte – za powtarzanie za innymi i milczenie, kiedy trzeba. Wolność w y r o b u społecznie dostosowanego.”

Cykl prac dyplomowych składa się z dziewięciu obrazów olejnych: siedmiu klasycznych płócien i dwóch prac malowanych na pleksi. Praca dodatkowa to obiekt-pudełko z wierszami, które są częścią pracy pisemnej i dopełnieniem historii przedstawionych na obrazach.

Historie i problemy tożsamościowe poruszone przeze mnie w cyklu prac dyplomowych to nie tylko autobiograficzna relacja, ale też portret dziecka widocznego w wielu pokoleniach w Polsce. Dziecka poddanego dyscyplinującym procesom wychowawczym, nieuwzględniającym autonomii oraz wrażliwości kształtującej się psychiki indywiduum. Taki sposób wychowania był i jest obecny w doświadczeniach do mojego pokolenia włącznie. Autorytety nadużywające swojej władzy są często bliskimi nam osobami lub społecznie uważanymi za „zaufane”. Jako dzieci i zależne od innych dorosłych istoty, nie mamy jeszcze świadomości ani narzędzi, aby przed tego rodzaju nadużyciami się ustrzec. Chciałabym, aby moje obrazy skłaniały do refleksji i rozmowy o tym ważnym temacie oraz rezonowały z osobami o podobnych doświadczeniach, dając im szansę zobaczyć, że nie są w nich odosobnione.